Rozdział Dziesiąty: „Zdrada zabija przyjaźń.”

            Usiadłam na motocyklu, oczywiście nie zgadzając się na to, żeby zdjąć chociaż na chwilę szpilki. Tomlinson trochę rzucał się z tego powodu, ale oczywiście go zignorowałam. Wściekłe spojrzenie również nie zrobiło na mnie jakiegoś większego wrażenia. Chociaż nie wiem jak bardzo nienawidzę tych butów, to i tak przecież nie będę popierdzielać po błocie na bosaka, bez przesady. I musiałam udawać "profesjonalistkę" w byciu kompletną sierotą. Dobra, ale wracając do mojej ciężkiej sytuacji, z której chcę wybrnąć jak najszybciej to możliwe. Udawanie, że nie umiem jeździć wcale nie będzie łatwe, bo ja po prostu robię to już zdecydowanie za długo na cyrki tego typu. No i jest jeszcze to, że jak już „zacznie mi całkiem dobrze wychodzić”, to żeby się przez przypadek nie okazało, że jeżdżę jak sama Hostem. Masakra.

            Niepewnie odpaliłam silnik, starając się zapanować nad dreszczami, rozchodzącymi się wzdłuż mojego ciała. Tak cholernie długo – gdzieś tydzień – nie siedziałam na moim skarbie, a teraz dostaję takiego potwora i nie można mi go okiełznać. To jest dopiero porażka życiowa. Westchnęłam cicho i dla lepszego efektu zacisnęłam mocno dłonie na kierownicy. Może uda mi się przypomnieć coś z okresu prawdziwej nauki jazdy na motorze. Uwierzcie, że byłam wtedy najbardziej spanikowaną dziewczyną na świecie. Uniosłam lekko łokcie w górę, pochylając się do przodu. Rozłożyłam nogi na obie strony, żeby wyglądało to tak, jakbym w każdym momencie była gotowa ratować się nimi, gdyby pojazd przechylił się na którąkolwiek ze stron. Ja pierdziele. Takiego upokorzenia już dawno nie pamiętam i szczerze nie chce sobie przypominać. W ostatnim momencie zahamowałam przed drzewem, dzięki czemu podskoczyłam, mało nie przelatując nad kierownicę. Wtopa roku, jakby na to nie patrzeć.

- Źle to robisz – usłyszałam mocno rozbawiony głos szatyna, przez co podniosłam wizjer mojego kasku i popatrzyłam na niego z mordem w oczach. Coraz bardziej mam ochotę go zabić. To ja powinnam dawać mu lekcje jazdy na motocyklu. Jestem prawie pewna, że ten pajac nie potrafi zrobić najprostszego triku, a ja mogłabym wykonać takowy z zamkniętymi oczami.

- Bo ty robisz to lepiej – zakpiłam, podnosząc się z motocyklu, ale w ostatnim momencie powstrzymał mnie, kładąc dłoń na moim ramieniu i z powrotem sadzając, przez co wydałam z siebie zduszony, bliżej nie określony dźwięk, który miał być protestem na jego posunięcie. Sam Louis natomiast usiadł za mną, kładąc jedną rękę dookoła mojej talii, a drugą na kierownicy. Dość dwuznacznie się poczułam. Jak te wszystkie zakochane w sobie pary, które mocno mnie denerwowały. Spięłam się tylko lekko, aby pokazać mu że nie odpowiada mi zupełnie taka pozycja. Jednak on albo zignorował to, albo postanowił udawać że nic nie widzi.

            Zupełnie nie wiedząc, co mam robić również położyłam dłonie na rączkach i otworzyłam szeroko oczy. On. Nie. Będzie. Uczył. Mnie. Jazdy. Na. Czymkolwiek. Już ja mu pokażę, że do mnie nie podchodzi się, jeśli mu na to nie pozwolę. Zacisnęłam zęby, żeby nie rzucić jakimś wrednym komentarzem. Poprawiłam się na siedzeniu, kładąc stopy w odpowiednich do tego miejscach i schyliłam się do przodu. Oczywiście musiałam zrobić to w dość komiczny sposób, więc ponownie zgięłam ramiona i podniosłam je możliwie jak najwyżej. Poczułam na plecach, jak brzuch chłopaka zaczyna się trząść z rozbawienia. Już ja mu dam milion powodów do śmiechu. Nie zważając na to, że jesteśmy ścigaczem na mokrej  i śliskiej trawie dodałam gazu, kierując się jeszcze bardziej w las. Koła zatańczyły na błocie, przez co rozbawienie nagle wyparowało z jego postawy, a on w odpowiedzi mocno ścisnął rękę dookoła mojej talii, jakby chciał powiedzieć, że przesadzam z prędkością. Niech teraz zrozumie swój błąd!

- Madeleine masz natychmiast stanąć w miejscu! – krzyknął na całe gardło, kiedy o mało nie przewróciłam się na kolejnym dołku. Nie żeby coś, ale coraz bardziej mi się to podoba.  A to dopiero początek. To będzie jazda, której ten półgłówek nie zapomni do końca swojego pieprzonego życia. Już ja mu to obiecuję.

Sorex's POV

            Odkąd Tommo zabrał gdzieś moją przyjaciółkę nie zrobiłam nic konkretnego. Przechodzę z kąta w kąt mieszkania, siedząc w nim zupełnie sama. Nie mam bladego pojęcia jak długo jeszcze tutaj wytrzymam. Znalezienie sobie jakiegoś satysfakcjonującego zajęcia stało się niemożliwym, a zmuszenie się do usiedzenia w miejscu dłużej niż przez pięć minut niemalże zaczęło graniczyć z prawdziwym cudem. Chociaż … Już dłużej nie mogę. Szybkim krokiem weszłam po schodach, a później do mojego pokoju. Wyjęłam z szafy odpowiednie ubrania na przejażdżkę motocylkem, czyli czarne, mocno podziurawione spodnie, szarą bokserkę i koszulkę z bardzo mądrym napisem, że brak chłopaka oznacza brak problemów. Na stopy nasunęłam Vansy w kolorze spodni, natomiast na ramiona narzuciłam skórzaną kurtkę. W drodze do salonu związałam włosy w niskiego kucyka przy karku, na bok, dzięki czemu będę mogła bez problemu włożyć kask. Wyszłam z mieszkania, które zamknęłam na klucz i szybkim krokiem weszłam do windy. W niej założyłam kask, a kiedy znalazła się już w podziemnym parkingu od razu wsiadłam na moje BMW HP4. Przypomniałam sobie, że Allan kiedyś coś wspominał o nowych maszynach, więc nie ma co. Jadę do niego. Owszem, uwielbiam swoją obecną jednak jak każda dziewczyna lubię nowości.

           Wyjechałam z garażu, dziękując wszystkim świętością w duchu za to, że jeszcze jest wrzesień i deszcz nie pada aż tak często, jak w październiku. Zbliża się najgorszy, jak dla mnie, okres w roku. Nienawidzę zimy, bo nie można wtedy jeździć na motocyklu. To znaczy można, ale na własną odpowiedzialność i bez gwarancji, że nie wyląduje się w zaspie… z połamanym karkiem. Zjechałam na podjazd do domu Spencera. Dziś miał zamknięty warsztat, więc nawet nie jechałam w tamtym kierunku. Zeszłam z BMW i zdejmując kask ruszyłam w kierunku wejścia. Nie pukając weszłam do środka, od razu kierując się do salonu, jak to miałam w zwyczaju. Myślałam, że padnę, jak zobaczyłam ich wszystkich, siedzących u naszego przyjaciela.

- Co ona tutaj robi? – no tak, pierwszy do odpowiedzi zawsze jest Speedy, jakoś wcale mnie to nie dziwi. Debil musiał wtrącać się w nieswoje sprawy. Przewróciłam oczami, opierając się ramieniem o framugę drzwi i zmierzyłam ich wszystkich po kolei wzrokiem, pomijając jedną, oczywistą osobę. Wsunęłam dłonie do kieszeni spodni, nie wiedząc co innego mogłabym z nimi zrobić.

- O to samo mogę zapytać ciebie – mruknęłam, patrząc wyczekująco na Allana. Już ja mu dam popalić, tylko niech ta banda nieudanych podrywaczy po kieliszku czegoś mocniejszego sobie stąd pójdzie. Nic go przede mną nie uchroni.

- Rozmawiamy z naszym przyszłym mechanikiem – stwierdził dumnie wpypinając pierś, Horan, a ja nie wytrzymałam i zaczęłam się głośno śmiać. On chyba sam siebie nie usłyszał. No bo przecież, jak to tak? Chyba zgłupiałam, albo ogłuchłam, a wyraz twarzy Allana wcale mi się nie spodobał.

- Dobrzy żart – wyjęczałam, starając się uspokoić. – Dobra, Spencer. Teraz wyproś marnych znajomych, bo muszę z tobą poważnie porozmawiać – mruknęłam, cały czas uśmiechając się pod nosem. On ich mechanikiem, dobre. Już jest zaklepany.

- Sorex, ale on mówił prawdę. Będę teraz zajmował się sprzętem obu waszych grup – powiedział niepewnie, nawet na mnie nie patrząc. Jestem pewna, że gdyby nie ograniczenia anatomiczne, to moja szczęka dawno pieprznęłaby o podłogę z głośnym trzaskiem.

- O nie, zapomnij. Nie będziesz grzebał w moim silniku, kiedy oni + tu wymownie wskazałam na nich palcem, urywając na chwilę swoją wypowiedź - stoją nad tobą i obserwują każdy twój ruch – zaśmiałam się nerwowo, stając prosto. – Wybieraj, albo jest tak, jak dotychczas, albo idziesz do nich – powiedziałam z pogardą. Widziałam zawahanie w jego oczach, co było jednoznaczne z odpowiedzią. – Nie wiem jak dla Hostem i Mygale, jak dla mnie możesz nie dzwonić, kiedy ta banda niedorozwojów cię zostawi - mruknęłam, odwracając się na pięcie i z trzaskiem zamknęła drzwi, kiedy wyszłam z domu.

            Szybko założyłam kask na głowę i wyjechałam na ulicę, zupełnie ignorując nawoływania mojego pseudonimu. Może ten idiota wykaże się choć odrobiną honoru i nie zdradzi im naszych prawdziwych danych. Kurwa, dlaczego to tak cholernie boli? No tak, w końcu kilka tal przyjaźni to nie jest nic takiego. Mógłby przynajmniej ostrzec, że nie chce już z nami współpracować. Może nie byłoby aż takiego zawodu, jak teraz. Za mój cel obrałam sobie stare magazyny, gdzie często ćwiczymy z dziewczynami. Na początku byłam trochę zdziwiona, widząc na miejscu Mygale, ale później stwierdziłam, że przecież to było oczywiste, że mogę ją tutaj spotkać.

            Zauważyłam, że jeździ strasznie nerwowo, dodaje gazu w ostatnich momentach, przez co szarpie nią na wszystkie strony. To nie był jej styl, on należał bardziej do mnie czy Hostem. Chociaż mnie wychodzi to zdecydowanie lepiej, bo przecież już od dobrych kilku lat go stosuję. Natalie prowadzi bardziej spokojnie, stara się gładko wchodzić w każdy zakręt, czasami, siedząc za nią, można mieć wrażenie, że płynie po asfalcie. Jest bardzo opanowana na drodze i nie daje ponieść się emocjom. Tylko, kiedy jest zdenerwowana upodabnia się do nas. Wnioskuję po tym, że musiała być najpierw u pana „będę mechanikiem obu waszych grup”. Jego, kurwa, niedoczekanie. Zatrzymałam się na środku rasy, blokując przyjaciółce przejazd. W ostatnim momencie zahamowała, zamyślona nie zauważając mnie. Zdjęła kask z głowy, zeszła z motoru, nie siląc się na stawianie stopki, tylko po prostu położyła go bokiem na ziemi i odrzuciła kask na bok. Podeszła do mnie w kilku krokach, robiąc z moim ochraniaczem na głowę to samo, co ze swoim, mało nie urywając mi przy tym części ciała, odpowiedzialnej za myślenie.

- Do końca cię pojebało?! – warknęła, przez co po pustych magazynach przeszło echo. Westchnęłam cicho, przewracając oczami.

- Byłaś u niego – stwierdziłam, schodząc z motoru i stawiając go na podparciu. Podeszłyśmy obie do jednej ze ścian i usiadłyśmy na asfalcie, opierając się o nią.

- Nienawidzę go bardziej, niż kiedykolwiek – mruknęła, wyciągając z kieszeni paczkę papierosów i odpalając jeden. Popatrzyłam na nią z wysoko podniesioną brwią. – Nic nie mów, bo może się to dla ciebie źle skończyć. – mruknęła, zaciągając się dymem. Dobrze wiedziałam, o czym mówi. Mygale potrafi być prawdziwą złośnicą. Naprawdę lepiej z nią nie zadzierać, kiedy jest podkurwiona.

- Dobra, nie gadaj tyle, tylko daj mi jednego. – mruknęłam wystawiając w jej kierunku dłoń. Wzruszając ramionami podała mi całe opakowanie. – Czyli teraz musimy poszukać sobie nowego mechanika. – stwierdziłam po chwili ciszy. Usłyszałam ciche westchnienie rudej, co miało oznaczać, że odpowiedź na to pytanie jest oczywista. Po prostu zajebiście!

Hostem's POV

            Siedzę sobie u Tomlinsona w samochodzie, a ten chodzi w tę i z powrotem, ciągnąc za swoje włosy. Ja nie wiem na pewno, ale on chyba stara się uspokoić po tym, jak przewiozłam go na tym motocyklu. Dobrze mu tak, przynajmniej na przyszłość będzie wiedział, że jak czegoś nie chcę się nauczyć, to nie będę tego umieć, chociaż potrafię to robić już od dawna. Czy to zdanie ma w ogóle jakikolwiek sens? Wątpię. Wracając. BMW Tommo trochę się obdarło, kiedy musieliśmy zeskakiwać z niego, żeby nie wylądować na drzewie. Ekhem… Nowa opona też by się przydała. Jakoś straszne ostre kamienie mi się po drodze trafiały. Z resztą, szkoda gadać. Ważne, że wszystko poszło tak jak tego chciałam i mam święty spokój z jego chorymi naukami jazdy. Zauważyłam, jak szatyn odbiera telefon, a wyraz jego twarzy łagodnieje z każdym momentem coraz bardziej. W końcu na ustach szatyna pojawił się uśmiech, który nigdy nie zwiastuje niczego dobrego. Szybko wsiadł na miejsce kierowcy po prawej stronie pojazdu i ruszył bez słowa. Odchrząknęłam znacząco. No sorry, chcę wiedzieć gdzie wywozi mnie tym razem.

- Jedziemy poznać mojego nowego mechanika – stwierdził, patrząc uważnie na drogę. Zmarszczyłam brwi, ale nie odezwałam się więcej. Dobrze wiedziałam, że i tak nie jestem w stanie wyciągnąć od niego jakichkolwiek informacji. A wiedza na ten temat mogłaby być naprawdę bardzo przydatna.

            Oparłam łokieć o szybę, a głowę na dłoni, wyglądając za okno i wpatrując się w drzewa, które mijaliśmy po drodze. Zastanawiam się, kim jest ten jego cały mechanik, że aż tak się ucieszył, słysząc o nim w słuchawce. Może go znam i uda mi się jakoś zbajerować, żeby potem namieszał coś w maszynach Louisa. Tak, taka zemsta za ostatnią imprezę byłaby na pewno wystarczająca. Uśmiechnęłam się do swoich myśli, kiedy pojawił się w nich obraz wściekłego szatyna, któremu nie chciał odpalić samochód zaraz na linii startu. O tak, Hostem lubi takie akcje.

            Zmarszczyłam brwi, kiedy wjechaliśmy w dobrze znaną mi ulicę. Zaczęłam gorączkowo zastanawiać się, czy gdzieś tutaj ma warsztat ktoś inny, niż nasz Allan. Modliłam się w duchu, żeby tak było kiedy nie mogłam o żadnym sobie przypomnieć. Przecież on nie mógłby zdradzić nas w ten sposób. Moje serce stanęło w miejscu, kiedy Tomlinson zaparkował na podjeździe mojego mechanika. Wstrzymałam na chwilę oddech, po czym wypuściłam go z cichym świstem, chcąc zapanować nad emocjami, buzującymi w mojej głowie. Wyszłam niepewnie z samochodu, rozglądając się dookoła z krzywą miną, jakbym była tutaj pierwszy raz w życiu. Nie potrafię teraz powiedzieć, czy chciałam stworzyć po prostu takie pozory, czy naprawdę poczułam się, jakbym nie przebywała w tym domu wcześniej milion razy. Nie wiedząc, co mam ze sobą zrobić ruszyłam za chłopakiem, kiedy ten udał się w kierunku wejścia. Nie, ja się zaraz obudzę i wszystko wróci do normy. Będę jeździć na swoich wyścigach, Louis na swoich i wszyscy będą niezmiernie szczęśliwi. Niestety tak się nie dzieje i już po chwili wchodzę z szatynem do domu, a następnie salonu, gdzie siedzą jego przyjaciele. Chcę stąd natychmiast wyjść.

            Allan podniósł głowę, kiedy zauważył że ktoś wchodzi do środka, a jego mina zrobiła się jeszcze bardziej zbolała, niż przed chwilą. Spuściłam głowę, poprawiając okulary na nosie, kiedy Tomlinson pociągnął mnie za rękę, siadając na jednym z foteli i sadzając mnie sobie na kolanach. Niech to się już skończy, błagam bo nie wytrzymam i zrobię szopkę, ujawniając tym samym Hostem. Czułam na sobie zdziwione spojrzenia bandy Tommo, ale starałam się je zignorować. Tak naprawdę, to w tym momencie byli mi zupełnie obojętni, liczyło się to czy na pewno Al zostaje ich mechanikiem. On dobrze wie, co to znaczy.

- Ona tutaj musi być? – usłyszałam głos Horan ‘a. Nie był on przyjemny, więc musiałam zagryźć policzek od środka, żeby się jakoś nie odpłacić. Spokojnie Madi, wdech i wydech – tylko opanowanie cię teraz uratuje.

- Tak – odpowiedział tym samym tonem Louis. Czasami przestaję go rozumieć. Nie, zaraz. Ja go nigdy nie rozumiałam, nie rozumiem i rozumieć nie będę! Dlaczego mnie broni? Przecież nawet się nie lubimy, chyba …

- No to zacznijmy od początku. To jest mój znajomy, Allan. Umówiliśmy się, że będzie on mi pomagał w naprawianiu waszych maszyn. Miał to robić w przerwach, między zajmowaniem się sprzętem teamu Hostem, ale one chyba nie są w stanie tego znieść – mruknął Liam. Jeszcze chwila i stąd zniknę. Muszę się opanować, tylko spokój nas uratuje.

- Dlaczego? Przecież to nic strasznego mieć wspólnego mechanika – chłopak objął mnie ramionami w pasie, przyciągając bliżej do siebie. Starałam się z całej siły nie dać mojemu oddechowi przyspieszyć, bo to byłby koniec.

No dalej mała. Przecież obie wiemy, że zabrali ci przyjaciela. Dlaczego miałybyśmy się nie zemścić?

Spadaj, dobrze ci radzę. Bo już w tym tygodniu nie pojeździmy na motorze, a do szkoły zawiezie nas autobus.

I tak zaraz nie wytrzymasz.

Pieprzona podświadomość!

- Nie wiedzą, co tracą – zakpił Malik, a mnie właśnie szlak trafił. Nachyliłam się nad uchem szatyna. Za chwilę nie wytrzymam i zdzielę któregoś precyzynym ciosem w potylicę.

- Louis, muszę iść do domu, bo mam jeszcze pracę na studia do zrobienia – powiedziałam cicho, żeby tylko on mnie usłyszał. Po co zwracać na siebie niepotrzebną uwagę? Opuszczać niechciane towarzystwo trzeba dyskretnie, żeby przypadkiem nikt cię przed tym wbrew twojej woli nie powstrzymał.

- Mam cię odwieźć do domu? – zapytał, patrząc prosto w moje oczy. Pokiwałam przecząco głową, podnosząc się z jego kolan i z cichym „cześć” wyszłam z tego cholernego domu, do którego postanowiłam już nigdy więcej w swoim życiu, dobrowolnie nie wracać.

            Wyszłam na ulicę, kierując się do naszego mieszkania. Ja pierdolę, co za zdradziecka szuja. Mam przynajmniej nadzieję, że odda nam wszystko, co nasze kiedy przyjdziemy po to, jak już ktoś zechce być naszym nowym mechanikiem. Wiem, pójdziemy do największego rywala Allana. Wszyscy będą o tym wiedzieć, a zemsta zostanie dokonana! Wyjęłam telefon i wykręciłam numer do Lex. Ciekawe, czy one już też wiedzą.