Rozdział Szesnasty: "Odkryte tajemnice."

            Cały czas siedzę pod drzwiami łazienki i staram się przekonać blondynkę do tego, żeby jednak z niej wyszła i porozmawiała ze mną w normalny, cywilizowany sposób, a nie przez drzwi. Nie powiem – trochę zdenerwowana jestem, ale to tylko dlatego, że co chwilę przechodzi obok mnie ktoś z bandy Tomlinsona i pogania, co w cale mi nie pomaga. Wydaje mi się również, że tylko pogarsza sprawę, związaną z Charlotte, ponieważ ona nie chce patrzeć na Louisa, przynajmniej tak zrozumiałam z tego, co zdążyła wykrzyczeć, kiedy Tommo stanął obok mnie i zaczął jej w pewnym sensie grozić. Oczywiście jego niepowodzenie skrupiło się na mnie i zebrałam kilka długich i krótkich za to, że miałam czelność się z niego śmiać. Biedny. Westchnęłam ciężko, mierząc szatyna zdenerwowanym spojrzeniem. Już nawet się nie odzywał, tylko wzruszył ramionami i wszedł do swojego pokoju.

- A może przynajmniej wpuścisz mnie do siebie, do łazienki? – powiedziałam cicho, kiedy wpadłam na kolejny już pomysł. Po woli zaczynałam tracić jakąkolwiek nadzieję, że którykolwiek z nich wypali.

            Kiedy tylko usłyszałam szczęk zamka, natychmiast odsunęłam się od drzwi i uklękłam przed nimi, dokładnie obserwując co się zaraz stanie. Zza drewnianego przedmiotu wyłania się głowa z jasnymi włosami i zapłakanymi oczami. Czuję mocne ukłucie w środku. Naprawdę traktuję Tomlinson jak przyjaciółkę i martwię się o nią. Machnęła na mnie ręką, więc szybko weszłam do środka, od razu siadając na podłodze przy wannie i opierając się o nią. Wiem, że nie powinnam, ale muszę. Wyjęłam telefon i szybko napisałam do szatyna, że jak chce dowiedzieć się, co zrobił, to niech usiądzie tam, gdzie ja wcześniej i w kompletnej ciszy słucha, co ma do powiedzenia jego siostra. Blondynka podeszła do mnie, od razu się we mnie wtulając.

- Nienawidzę go. Tak bardzo go nienawidzę – zaszlochała, a ja poczułam, jak moja koszulka staje się mokra. – Chciałam się do niego przytulić i porozmawiać, jak brat z siostrą, ale on wolał iść sobie do znajomego i napić się piwa, żeby o mnie zapomnieć – mam nadzieję, że blondynka nie usłyszała głośnego uderzenia w ścianę po drugiej stronie. Objęłam ją ramionami, przysuwając bliżej siebie. Tak, chciałam utrudnić Louisowi podsłuchiwanie, a moje ciało najlepiej stłumi w tym momencie głos dziewczyny.

- Charlotte, on na pewno miał jakiś powód, żeby pójść do Allana. Nie zostawiłby się samej w takim stanie – chyba mi na mózg padło i wyżarło resztki, które zostały się uratować po kilku latach studiowania prawa. Nigdy nie pomyślałam, że będę bronić takiego kutasa, jakim jest sam Louis Tomlinson, któremu pozwalam podsłuchiwać moją prywatną rozmowę. O kurwa. Naprawdę coś mi się dzieje od nadmiaru obowiązków.

- Madeleine nie wstawiaj się za nim, bo to i tak nic nie da. Nienawidzę go za to wszystko. Chcę się stąd wyprowadzić jak najszybciej – westchnęła, zaciskając mocno powieki. Przygryzłam mocno dolną wargę. Co zrobić, żeby jej pomóc i nie wydać samej siebie? A z resztą. Olać to, Lottie mnie potrzebuje!

- Zostaw to mnie, a obiecuję, że nie pożałujesz – pocałowałam ją we włosy, starając się żeby Louis mnie nie usłyszał. Potrzebuję teraz jego sympatii, a nie nienawiści. – Na pewno coś wymyślę z dziewczynami.

            Sorex's POV

            Obudziłam się rano na kanapie w salonie z niesamowitym bólem kręgosłupa. Nie było najlepszym pomysłem, żeby usnąć właśnie w tym miejscu. Sama nie do końca wiem, jak na niej skończyłam, ale wciąż włączony telewizor oznaczał tylko tyle, że uśpiło mnie jakieś płaczliwe, bezsensowne romansidło. Podniosłam się powoli, rozciągając wszystkie mięśnie i poszłam do swojego pokoju po świeże ubrania. Nie wiem dlaczego, ale mam dziwne przeczucie, że dziś stanie się coś nieprzyjemnego, tudzież tragicznego i ma to związek z naszą tajemnicą. Nienawidzę takich momentów, kiedy niepewność zżera mnie od środka. Westchnęłam cicho,

wyglądając przez okno. Pogoda w cale nie poprawiła mojego wisielczego humorku. Wyjęłam czystą bieliznę, od razu ją na siebie zakładając. Wygrzebałam podarte dżinsy, białą koszulkę z długim rękawem i czarne koturny, po czym to wszystko również po chwili znalazło się na mnie. Stanęłam przed lusterkiem, związując włosy w ciasnego koka i chwytając torebkę oraz skórzaną kurtkę wyszłam z domu, informując o tym uprzednio Natalie, której kolana zaczynają się po woli zrastać. Po drodze na przystanek zawiązałam szalik na szyi. Nie chciałam być chora, a było to bardzo możliwe ze względu na moją odporność, która nigdy nie była w najlepszej kondycji. Odkąd pamiętam wszystkie grypy i epidemie trzymały się mnie jak przysłowiowy rzep psiego ogona.

 ~*~

            Przemieszczanie się komunikacją miejską to ta czynność z całego dnia, którą uwielbiam najbardziej na świecie. Jest mi cholernie zimno i dziękuję wszystkim świętością za to, że wzięłam szalik, który aktualnie jest dość ciasno zawiązany na mojej szyi. Nie wiem, czy wytrzymałabym bez niego. Widząc, że dojechałam na przystanek przy szkole, przewiesiłam sobie torebkę na łokciu i w szybkim tempie weszłam do budynku. To znaczy bardziej chciałam wejść, ponieważ zatrzymał mnie widok sporej grupki ludzi, która zgromadziła się dookoła jakiegoś pojazdu. Uśmiechnęłam się szeroko, co zakrył mój ukochany szaliczek. Szybko jednak przybrałam obojętny wyraz twarzy i cały czas przyglądałam się Mazdzie, którą razem z Madeleine (i Malikiem, ale o nim można zapomnieć) przyozdobiłyśmy w tak gustowny sposób.

            Uśmiech na mojej twarzy poszerzył się niekontrolowanie jeszcze bardziej, kiedy tylko sama Parker zobaczyła nasze dzieło. Jej oczy rozszerzyły się kilkukrotnie, a na bladych policzkach pojawiły się czerwone rumieńce. Wyjęłam z kieszeni telefon i dyskretnie zrobiłam tej pokrace kilka zdjęć, żeby dziewczyny nie przegapiły tego widoku. Oczywiście pojazd również doczekał się uwiecznienia, ale jednak mina Alicii była sto razy lepsza. Pierwszy raz nie żałuję, że przyszłam na uczelnię zupełnie sama.

- Tylko nie moje cudeńko! – krzyknęła, rzucając się na samochód i głośno płacząc. Nie mogąc dłużej wytrzymać weszłam w końcu do szkoły i zaczęłam śmiać się jak nienormalna. Może jakiś inteligentniejszy uczeń wpadnie na genialny pomysł nagrania tej suki i umieszczenia tego filmiku w Internecie. Na pewno zdążę go gdzieś zapisać, zanim rodzice Parker zagrożą temu komuś grzywną i filmik na zawsze przepadnie. Oczywiście w ich mniemaniu. Byłam zdziwiona, kiedy dotarło do mnie, że ci ludzie naprawdę myślą, że są w stanie kontrolować sieć oraz to co się w niej dzieje.

~*~

            Dzisiejsze lekcje dłużyły mi się cholernie. Powód tego nieszczęścia jest bardzo prosty. Z naszej paczki tylko ja dziś byłam na uczelni i nie miałam nawet z kim się pozbijać z tego, co zrobiłyśmy. Westchnęłam cicho, wychodząc na chłodne powietrze. Niestety pora roku robi swoje i dni stają się coraz krótsze. Mamy koniec października, czyli jeden z najgorszych okresów w Anglii. Zmarszczyłam oczy, widząc samochód Malika. Nie mam pojęcia, co on tutaj robi, skoro Charlotte nie potrzebuje obstawy, najprawdopodobniej siedząc w towarzystwie Hostem, ewentualnie swojego przygłupiego brata. Wzruszyłam ramionami, znów ruszając przed siebie i kierując się prosto na przystanek autobusowy. Muszę coś wymyślić, żeby ktoś zaufany podrobił mi prawo jazdy na samochody, bo jeszcze kilka przejazdów komunikacją miejską i szlak mnie trafi. Nie dość, że ciasno, śmierdzi, to jeszcze trzeba płacić za katowanie się. A ja masochistką nie jestem, nie byłam i nie mam ambicji, żeby kiedykolwiek nią zostać.

- Dasz się zaprosić na kawę – podskoczyłam, kiedy zza szyby wyłoniła się wyszczerzona twarz Malika. Kretyn mnie przestraszył!

- Jest mi zimno i szczytem moich aktualnych marzeń jest jak najszybsze znalezienie się nigdzie indziej, jak w przytulnym, cieplutkim mieszkaniu – mruknęłam nie zatrzymując się i nie patrząc na niego nawet przez sekundę. Wszystkie obawy z rana, dotyczące tajemnicy wróciły w momencie zobaczenia tego przygłupa, który mnie pocałował.

- To gorąca czekolada. Jestem pewny, że cię rozgrzeje, a ja znam bardzo przytulne miejsce na taki wypad – wyszczerzył się jeszcze bardziej, o ile to było możliwe. Westchnęłam cicho, opierając wolną dłoń na biodrze i stając do niego przodem.

- Dlaczego tak bardzo zależy ci na tym, żeby mnie gdzieś wyciągnąć? – zmierzyłam go uważnym spojrzeniem. Nie podobało mi się to, że ewidentnie interesował się mną zarówno jako Stane i Sorex.

- Bo chcę się ciebie o coś ważnego zapytać i nie jest odpowiednim do tego miejscem ulica – powiedział poważnie, a jego uśmiech na chwilę zmalał. Zmarszczyłam brwi, nawet na sekundę nie spuszczając z niego wzroku. Chcę do domu, schować się pod kołdrą.

- Nie wiem, z jakiej planety się urwałeś, ale żeby mieć cię z głowy, zgadzam się – burknęłam pod nosem, bardziej chowając twarz w szaliku tak, że wystawały mi tylko czy i obeszłam samochód, siadając na miejscu pasażera.

- Mówi ci coś może przezwisko Sorex? – otworzyłam szeroko oczy, słysząc jak zamyka wszystkie drzwi w pojeździe i kieruje się na obrzeża miasta, zamiast prosto do centrum, gdzie znajdują się wszystkie kawiarnie. Szybko zaczął, nie ma co. Złapałam za klamknę i szarpnęłam nią najdyskretniej jak to było możliwe. Drzwi nawet nie drgnęły. Cholera, dałam się złapać jak pięciolatka.

- Oczywiście. Przecież to jedna z trzech najbardziej poszukiwanych dziewczyn w całej Anglii – wzruszyłam ramionami, starając się zachować spokój. Wdech i wydech. Muszę pamiętać jak się oddycha, żeby panować nad nerwami. Nie dam mu żadnej satysfakcji, spowodowanej moimi niekontrolowanymi odruchami.

- A wiesz może, jakie przezwiska mają jej przyjaciółki? – zadał kolejne pytanie, skręcając w prawo, dzięki czemu zaczęłam rozpoznawać okolicę, w której się znajduję. Zbyt daleko od centrum miasta i ewentualnej pomocy.

- Przecież wszyscy Londyńczycy je znają. Hostem i Mygale – mruknęła, patrząc w przednią szybę. Coraz mniej zaczynają mi się podobać te jego pieprzone podchody.

- Jest ich trzy. Nie kojarzy ci się to z czymś, albo kimś? – uśmiechnął się zwycięsko, zatrzymując samochód. To tutaj zabrał mnie ostatnim razem. Błagam, niech coś albo ktoś mnie teraz uratuje. Nie mogę zadzwonić, zabierze mi telefon i to na pewno będzie mój definitywny koniec. Spanikuję.

- Zayn, nie mam czasu na te twoje gierki, więc po prostu mów jasno, o co ci do jasnej cholery chodzi – warknęłam, starając się otworzyć drzwi. Niestety, nawet nie drgnęły. Mogłam się tego domyślić. Gdzie jest jakiś przycisk, otwierający drzwi. Kurwa, on chyba się nie domyśla. To byłby nasz koniec. Pamiętaj o oddychaniu, Sorex!

- Jesteś mądrą dziewczynką, Lex. Pomyśl przez chwilę – odwrócił mnie do siebie przodem i założył mi niesforny kosmyk włosów za ucho. Popatrzyłam niepewnie na jego dłoń, a moje ciało zadrżało wbrew mojej woli.

- To nie jest śmieszne. Masz mnie natychmiast wypuścić, bo wybiję ci szybę – warknęłam, odtrącając jego dłoń. Panuj nad sobą Alex, bo zaraz wpadniesz i nic cię nie uratuje.

- Dobrze Sorex, nie denerwuj się na mnie – zakpił, a ja otworzyłam szeroko oczy, po czym zaczęłam się głośno śmiać. Kurwa, kurwa, kurwa!

- Czy ty insynuujesz, że ja, Madeleine i Natalie jesteśmy trójką niezrównoważonych psychicznie lasek, popierdzielających na motorkach tylko po to, żeby pokazać jak bardzo niegrzeczne są? – wytarłam wierzchem dłoni łzę, która na szczęście spłynęła po moim zaróżowionym policzku.

- To ty to powiedziałaś, nie ja – uniósł dłonie w obronnym geście, a ja mocno popukałam się w czoło. Boże, zaraz umrę ze zdenerwowania.

- Oj dobrze wiesz, że sam mnie do tego sprowokowałeś – przewróciłam oczami, wbijając się w fotel i krzyżując ręce, które zaczęły mocno drżeć.

- Oj proszę cię. Masz przyjaciółkę, która nazywa się Madeleine i jest szatynką. Ty sama masz blond włosy, a trzecia z was jest ruda. Naprawdę wierzyłyście w to, że nikt was nie rozpracuje? – warknął, odwracając moją głowę w swoim kierunku tak, żebym mogła popatrzeć mu prosto w oczy. Westchnęłam ciężko, po raz kolejny przewracając oczami i strącając jego dłoń. To bez sensu.

- Oczywiście, że nie. Myślałyśmy tylko, że zrobi to ktoś bardziej inteligentny – mruknęłam, rozpuszczając włosy. Skoro on wie, to i tak nie ma sensu, żebym męczyła się z nimi spiętymi. To na serio boli, jak się coś za nie ciągnie. – Swoją drogą to i tak nam się długo udało – pokręciłam głową, zaciskając dłoń w pięść. Nigdy wcześniej nie robiłam tego, co zrobię zaraz, ale przecież zawsze musi być ten pierwszy raz.

- To teraz pojedziemy do chłopaków i opowiesz nam o wszystkim – uśmiechnął się szeroko, odpalając silnik. Był wyraźnie z siebie zadowolony. Ja natomiast z całej siły uderzyłam go w miejsce pomiędzy szyją i ramieniem, przy obojczyku. Warknął tylko coś głośno pod nosem, a zaraz potem opadł głową na kierownicę.

            Otworzyłam drzwi głównym zamkiem, dzięki czemu mogłam swobodnie wyjść na zewnątrz i zacząć grzebać w bagażniku Malika za czymś, co mogłoby mi się przydać. Oczywiście nie miał w nim sznura, ale linka holownicza w zupełności mi wystarczy. Wróciłam do niego i cudem przełożyłam go na tylne siedzenia, po czym związałam razem ręce i nogi, po czym opróżniłam jego kieszenie, żeby nie mógł w żaden sposób się rozwiązać. Zdjęłam jeszcze tylko z szyi mój szalik i zapchałam mu nim usta, żeby nie mógł się odezwać. Usiadłam za kierownicą, zamykając na chwilę oczy i odchylając się mocno do tyłu. No cóż, nie pozostaje nam nic innego, jak żegnaj Londynie. W końcu.

            Hostem's POV

            Nie poszłyśmy dzisiaj do szkoły z Charlotte, tylko cały dzień przesiedziałyśmy w jej pokoju. Blondynka zdążyła już się jako tako uspokoić, dzięki czemu mogłyśmy porozmawiać, a naprawdę miałyśmy o czym. Zaczynając od tego, że postara się wytrzymać czas, jaki pozostał nam czterem do końca studiów, a kończąc na tym, gdzie uciekniemy. Okazało się, że Louis zupełnie ignorując prośby Lottie poszedł do Parker i chciał się zemścić. Nie zważał na to, że jego siostra potrzebowała wtedy innego wsparcia, niż on chciał jej dać. No cóż, każdy mierzy świat własną miarą i mnie nic do tego, ale w pewnym momencie miałam ochotę co nieco mu obciąć.

            Jako, że obie wczoraj w nocy nie spałyśmy, to po dość krótkim czasie odpłynęłyśmy. Oczywiście, kiedy tylko Louis usłyszał całą prawdę o sobie, to gdzieś poszedł. Liam powiedział, że Niall powlókł się za nim, żeby nic mu się nie stało. No, ale nie ważne. Wracając do nas. Właśnie zaczynam się wybudzać, bo jakiś kretyn za wszelką cenę postanowił się do mnie dodzwonić. Nie żeby coś, ale oni wszyscy zawsze wybierają najmniej odpowiednie momenty. Niechętnie odebrałam połączenie, przykładając telefon do ucha.

~ Madeleine, musisz jak najszybciej pojechać do domu, bo mamy duże kłopoty – nie zdążyłam nawet powiedzieć głupiego „halo”, kiedy Alex zaczęła nawijać, jakby właśnie się czegoś naćpała.

~ Powiedz mi najpierw, o co chodzi, bo z byle powodu nie zostawię Char samej w tym domu wariatów – niechętnie usiadłam na łóżku, starając się nie obudzić blondynki, po czym przetarłam oczy. Tak mi dobrze było.

~ Malik. Nie wiem, jakim cudem, ale udało mu się nas rozpracować. Ogłuszyłam go i właśnie jadę do naszego mieszkania jego samochodem, a on sam leży związany na tylnych siedzeniach i cały czas nie kontaktuje. Madi my musimy stąd jak najszybciej uciekać, bo nie możemy go przetrzymywać w nieskończoność, a jestem pewna, że Speedy nie zmarnuje okazji do ośmieszenia Hostem i z wielką chęcią pójdzie na policję, pierwszy raz dobrowolnie – o kurwa, no to się porobiło.

~ Poradzimy sobie – powiedziałam cicho. Chyba bardziej chciałam zapewnić o tym siebie, niż kogokolwiek innego…